Ես բան ունեմ ասելու

Սա իրականություն է և ոչ ուղեղի մորմոք։

Եղածը պատմում եմ,այնպես, ինչպես եղել է։

Քնած եմ սովորական քնով։

Երազս էր անսովոր։

Ես վայելում էի Աստծո ներկայությունը։ Կողքիս պառկածը կինս պիտի լիներ։

Սակայն անկողնու մեջ, նրա տեղում, Աստված էր։ Նրան չէի տեսնում` պատկերը չկար, մարմինը չկար, զուտ Իր Էությունն էր և Գոյությունը։

Կյանքումս Աստծուն երբեք այդքան մոտ չէի եղել։

Նա իմ կողմն էր շրջվել։

Ինքը տեսանելի չէր, բայց խոսքը միանգամայն լսելի էր.

- Ես քեզ բան ունեմ ասելու...,֊- ասում էր։

Ականջս համակ խխունջի բերան էր։ Լսել էի ուզում, ա՜խ, որքան էի ցանկանում լսել Աստծո Բանը...

Արթնությունս խանգարեց։

Դա մի երազ էր, որ կուզեի շարունակվեր կյանքիցս էլ երկար...

Օրեր շարունակ ուղեղիս գալարներում դեգերում էի. Աստված ի՞նչ ուներ իմ համար պահած...

Ի՞նչ էր ասելու, ի՞նչ էր ասելու... Անզոր էի կռահել...

Մի բան ակնհայտ էր.

ՈՒրեմն, մի բան էլ ես ունեմ ասելու...

22.04.2025թ.

Լևոն ՋԱՎԱԽՅԱՆ

Մեկնաբանություններ